Soms ontstaat er verwarring als ik zeg dat als je werkt met de CONSENT-methode® één persoon een besluit kan tegenhouden. 'Dan is toch die persoon de baas', hoor ik dan vaak.
Dat zou zo zijn wanneer iemand een veto kan uitspreken. Een veto waarbij één persoon aangeeft het niet te willen en daarmee uit. Voorstel van de baan, het gaat niet door.

Consent is wezenlijk anders.

Bij het onthouden van consent kan wel één persoon een voorstel tegenhouden, maar het is daarmee niet van de baan. Bij het onthouden van consent hoort namelijk een verklaring. 'Waarom ga je niet consent. Wat is je overwegend, beargumenteerde bezwaar'?
Als duidelijk geworden is wat het bezwaar is, is de volgende vraag: 'Wat zou jouw voorstel dan zijn, waarin je alles meeneemt wat je gehoord hebt over dit onderwerp'?

Daarmee is de verantwoordelijkheid van iemand die geen consent geeft best groot. Soms is het moeilijk uit te leggen wat het overwegend, beargumenteerd bezwaar is. Het kan een gevoel zijn, het kan zijn dat er iets mist in het voorstel...
Als het zelf niet lukt kan degene met het bezwaar hulp vragen bij het formuleren van een nieuw voorstel.
Het gaat er immers om dat je er samen uitkomt. Dat je samen het doel bereikt dat je als kring gesteld hebt!
Daarbij mag je elkaar helpen en steunen, voor het beste resultaat.

Mijn ervaring is dat leden van de kring al snel vaardig worden in het formuleren en herformuleren van een voorstel. We zijn het vaak gewoon niet meer gewend en als we dat wel weer zijn, is het eigenlijk meestal niet zo moeilijk!

Veto, daar doen we niet aan binnen de CONSENT-methode®.
Consent geven of juist niet consent gaan doen we wel. Mijn ervaring daarbij is dat er meestal een beter, nog rijker voorstel uit komt als iemand een overwegend bezwaar had en met een nieuw voorstel kwam.

Wat zijn jouw ervaringen met het wel of niet consent gaan met een voorstel? Durf je geen consent te geven, hoe voelde dat en wat leverde het je op?
Ik hoor graag je ervaringen, zodat andere lezers daar ook van kunnen leren.